Every day is a Saturday!

Het is iets waar je elke week weer naar uit kijk, de zaterdag. De dag dat je als het goed is geen wekker hoeft te zetten en je lekker zelf kan bepalen wat je gaat doen. Hou dit beeld even vast en bedenk daar nog even een temperatuur van pak hem beet 35graden bij. Zo heb ik de afgelopen maand geleefd, niks mis mee dacht ik zo! Het avontuur begint nu wel te kriebelen, maar daar later meer over. Ga er maar even goed voor zitten, want de afgelopen maand heb ik natuurlijk niet alleen maar aan of in het zwembad gelegen.

Australie staat bekend om enkele bijzondere dieren waaronder de koala, mierenegel, dingo, vogelbekdier, wallaby, wombat. Maar de bekendste is natuurlijk het symbool van Australie, de kangoeroe. Deze dieren kan je allemaal in de dierentuin gaan bekijken, maar hier lopen ze natuurlijk ook in het wild rond. De laatste genoemde zelfs in grote getale op de plaatselijke golfbaan. Ze stelden voor om daar maar eens naartoe te gaan, effe een balletje slaan. Al gelijk bij de eerste hole lag er groepje onder de boom te chillen. Na een aantal holes gelopen te hebben, kwamen we er bij eentje waar ze voor de green lagen. Ik vroeg ze netjes om plaats te maken, maar daar werd niet naar geluisterd. Omdat ik hoorde dat ze wel wat gewend waren en daarnaast ook een aardige klap konden uitdelen met die grote klauwen van ze. Leek mij “de eerste klap is een rijksdaalder waard” methode geen strak plan. Ik moest iets anders verzinnen, maar al snel was er maar 1 optie. Ik pakte mijn ijzeren 8 en haal flink uit. Nee niet op die kangoeroes natuurlijk, maar op de golfbal. Dat die uiteindelijk wel 1 van de buideldieren raakte was niet zo verwonderlijk. Gelukkig nam die het goed op en liep die samen met zijn vriendjes en vriendinnetjes weg. Ik liep dan wel als winnaar weg, maar naar die birdie kon ik fluiten.

Nou had ik een kangoeroe in het wild gezien, maar voor de rest nog weinig tot niets van de omgeving. Het werd dus tijd om daar verandering in te brengen. Laat Rox nou hetzelfde plan te hebben en daarnaast ook nog eens een auto van haar waterpolo vereniging te leen hebben gekregen. Dat laatste is wel makkelijk in het land van de grote afstanden. We hadden Wilsons Promontory National park uitgekozen als bestemming. Het staat bij de lokale bevolking bekend als 'The Prom' en bestaat uit 50.000 hectare kustwildernis op het meest zuidelijke punt op het vasteland van Australië. Omdat de afstand er naartoe dik 200 kilometer was en er meer dan genoeg te beleven zou zijn, was een dagtrip geen optie. Voor mij was het nog steeds een zaterdag, dus ik had de tijd wel. Gelukkig was het voor Rox vrijdag en was ze vrij van haar stage tot maandag. We konden dus het hele weekend daar vertoeven. Mijn tante kwam met het geweldige idee om te gaan kamperen. Ja, waarom eigenlijk niet en dus alle spullen gepakt en richting het zuiden gaan rijden. Onderweg nog de nodige boodschappen gedaan. Na 2,5uur kwamen we bij de hoofdingang aan. Tot onze schrik stond er “Camping fully booked” op het bord. De vrouw vroeg waar we vandaan kwamen. Dus wij antwoorden dat we vanuit Melbourne kwamen gereden. Waarop zei aangaf dat door zomervakantie er op dit moment alleen mensen van “heel ver” of het buitenland nog een plaatsje konden krijgen. Wij schoten natuurlijk in de lach en vertelde onze situatie. In plaats van moeilijk te gaan doen wenste ze ons een mooi weekend in het park en konden we naar onze plek rijden. Als ervaren kampeerders hadden we de tent zo opgezet en de luchtbedden opgepompt. Omdat we geen kookgerei hadden meegenomen en we niet precies wisten tot hoe laat het restaurant open was, bestond ons avondeten uit een boterham met nutella en jam, lekker makkelijk. Tijdens het eten kwam er vanuit het niets een kangoeroe voorbij gehuppeld, dat kan allemaal hier. Daarnaast stond ons nog een aangename verrassing te wachten in de tent. Niet een of ander gevaarlijk beest, maar een leeg luchtbed. Niet heel fijn als je weet dat je de volgende 2 dagen veel moet gaan lopen, maar het was niet anders. Aardig gebroken werden we wakker en maakte ons klaar voor de eerste 2 hikes. Ik denk dat foto’s meer dan genoeg zeggen. Het blijft mij verbazen hoe mooi de natuur hier is. Omdat we niet weer een nacht op de vloer wilde gaan slapen, hebben we de tent ingepakt en onze stoelen van de auto in een ligstand gezet, prima! De volgende dag stond er een klim van 319meter op het programma, Mount Bishop Track. Aangekomen op het hoogste punt had je een adembenemend uitzicht. We hebben er ruim een uur van genoten en zagen vanuit daar een leuk strandje liggen, Squeeky Beach. Na een 2 uur lange hike hadden we wel zin in een frisse duik. Daarna nog lekker genoten van de zon die weer volop scheen. Als je ooit naar Australie gaat om te reizen en je hebt de kans om naar dit National Park te gaan, dan raad ik het je zeker aan!

De week die daarop volgde heb ik besteed aan het in orde maken van papierwerk om te gaan werken. Daarnaast heb ik Marc geholpen met de jaarlijkse werkzaamheden in de tuin. Aan het einde van de week kwam de 12-jarige Chris hier logeren. Hij is het zoontje van mijn nicht Nikita.

Toen was het alweer zaterdag of nog steeds zaterdag, het is maar hoe je het bekijkt. Er was wel 1 ding duidelijk, vanavond gaan we een feestje pakken. Dat vond Rox ook wel een goed idee en dus kon de drank ingeslagen worden. Nou dat was al snel niet meer zo grappig, want een fles goedkope vodka die ik wilde halen was 45dollar. Jaaa, je leest het goed VIJFENVIERTIG dollar, dat is even snel omgerekend 30euro voor 700ml. YOLO, dus die fles ging mee. Rox was al een paar keer eerder uit geweest en vertelde dat het er heel anders aan toe zou gaan dan in Nederland. Het zou vroeg beginnen en niet pas om een uurtje of 7uur stoppen zoals we gewend zijn. We gingen dus al rond 9uur richting het centrum en volgende de menigte uit de trein. Al gauw merkte we dat die al zo apenlam waren dat zoiets niet ging werken. We hebben dus maar de tram gepakt naar het gebied waar ze al eerder was uitgeweest. We begonnen in de al eerder bezochten rooftop bar Naked for satan. Daarna zijn we de barstreet opgelopen. We hadden geen idee waar het leuk zou zijn. Maar ze zeggen wel eens “het leven is een feestje, maar je moet wel zelf de slingers ophangen”. Gelukkig is dat voor mij nooit een probleem, dus toen we een leuk uitziende tent vonden zijn we daar naar binnen gelopen. Waar je normaal thuis om 12uur nog een flesje open maakt, stond het hier al helemaal vol. Geen idee wie er achter de draaitafels stond, maar hij draaide heerlijke deephouse/techno, ohja lekkahhhh! Maar om klokslag 2.30am ging het geluid uit. Ik vroeg heel verbaasd wat er aan de hand was. Helaas was het antwoord dat de avond erop zat hier. We vroegen nog wat mensen of er misschien nog ergens een leuke tent open zou zijn waar je naar binnen kon gaan op dit tijdstip. Helaas keken de meeste ons raar aan dat we nog door wilden gaan, dus de avond was echt voorbij. Er zat dus niks anders op dan een taxi naar huis te pakken. Voor de volgende keer maar even goed uitzoeken waar de feestjes tot de vroege uurtjes doorgaan.

De dag erna had ik met Damien, een vriend van Daniel (man van mijn nicht Meridee), afgesproken. Hij woont midden in de stad en kon mij een mooie rondleiding geven. Het was al heel de week Chinees Nieuwjaar dus om en rond China Town liepen de gekste draken versieringen rond. Wel grappig om te zien wat ze wel niet allemaal uit de kast halen om dit te vieren. Het was die dag dik 40 graden in de stad, dus ik had het wel te doen met die mannetjes die de draken moesten dragen. Voor de lunch werd ik meegenomen naar een specifiek restaurant. Daar zou je de beste Chicken Parma kunnen eten. Ik ben een liefhebber van kip, dus ik kon niet wachten. Ik wist wel dat hij groot zou zijn, maar dit was een stuk kip zo lang als mijn onderarm (zie foto). Met alle moeite heb ik hem opgekregen, want ik laat mij natuurlijk niet kennen!

En toen was het alweer maandag, onee nog steeds zaterdag natuurlijk. Zoals je misschien al begreep vanuit mijn andere blog is dat mijn tante Danielle hier in huis woonde met haar man en 2 baby’s. Dit kwam omdat ze na een 2 jarig avontuur in Londen niet direct een geschikt huis hier konden vinden. Daar is nu verandering in gekomen, dus er kon verhuisd gaan worden. Hoe handig is het dat er net een jongen hier in een huis zit die toch niks te doen heeft. Die week heb ik dus kinderbedjes, tafels, kasten en noem het maar op in elkaar gezet. Dus mocht er een baantje bij de IKEA vrijkomen, dan heb ik tenminste wat werk ervaring opgebouwd met een referentie. Na een week meer te hebben uitgevoerd dan de gehele voorgaande weken, was ik wel weer toe aan een beetje ontspanning. Laat nou net het St Kilda Festival plaatsvinden. Zoals ik van mijn oude huisgenoot Erik thuis al had gehoord kon ik hier best een dagje vertoeven. Dat heb ik in het gezelschap van Rox dan ook maar gedaan. De straten rondom St. Kilda waren afgezet en waren vol gezet met kraampjes. Daarnaast waren er overal dingen te doen voor jong en oud. We hebben nog een wedstrijdje beachvolleybal gekeken. In de finale stond toevallig een Nederlander, Michiel van Dorsten. Samen met zijn Deense partner Bo Soderberg versloegen zij een Australisch koppel. Toch lekker als je daar als Nederlander zit en je ziet die Australische toeschouwers afdruipen na de nederlaag. Dat mag trouwens deze zomer tijdens het WK nog wel een keer gebeuren, maar dat begrijp je wel denk ik.

Eerst ben je collega’s van elkaar bij T-Mobile en zo sta je aan de andere kant van de wereld tegenover elkaar. De zus van Rox en dus tevens ex-collega van mij is hier voor een trip van 3 weken. We hadden een dag afgesproken om samen de stad in te gaan en wat bezienswaardigheden te bekijken. Allereerst zijn we naar Queen Victoria Market geweest, dit was gewoon een ordinaire Turkse markt. Leuk om gezien te hebben, maar meer was het niet. Omdat Rox ‘s avonds een waterpolowedstrijd moest spelen tegen een team uit Sydney in het Melbourne Sports and Aquatic Centre, gingen we aan einde van middag een bezoekje brengen aan het naastgelegen Albert Park. Hier waren ze al druk bezig met de voorbereidingen van de openingswedstrijd van het Formule 1 seizoen. De wedstrijd staat pas gepland voor het weekend van 14-16 maart, maar nu zijn ze al druk bezig met het hekwerk en tribunes. Toch leuk om dat ook een keer te hebben gezien.

Elk jaar wordt Australie geteisterd door vele bosbranden. Dit jaar is het niet anders, maar nu maak ik het van dichtbij mee. Op ongeveer 20minuten rijden van ons huis worden mensen geëvacueerd en zie je de Elvis helikopters op en aan vliegen. Door al deze branden is er een grote smoglaag boven Melbourne komen te hangen. De altijd blauwe lucht met af en toe een wolkje, is omgeslagen naar een grijze wolkenmassa. De dagen aan het zwembad werden dus ingeruild voor dagen achter de laptop. Ik wil toch binnenkort ergens aan de slag gaan. Ik dacht dat dit vanuit huis wel makkelijk zou gaan, maar ik kwam er al snel achter dat werk vinden als een backpacker via workhostels of andere backpackers verloopt. Op dit moment ben ik met een aantal farms aan het mailen. Helaas is er nog niks 100% concreet, dus moeten jullie nog even in t ongewisse laten wat er gaat gebeuren. Mocht ik binnen 2 weken vanaf nu niks hebben gevonden, dan laat ik mij waarschijnlijk bij het Centraal Station droppen en zie ik wel waar ik naartoe ga.

Gelukkig was het vandaag zowaar weer een zonnige dag. Om daar volop van te genieten heb ik om 9uur de trein richting het centrum gepakt. In mijn Lonely Planet stonden nog een paar leuke routes door de stad. Dus daar was ik de gehele dag wel zoet mee. Aan het einde van de dag heb ik de 297 meter hoge Eureka Tower bezocht. Vanaf de 88ste etage heb je een 360graden view over Melbourne heen. Een prachtige afsluiting van een dagje Melbourne City Centre!

Zoooo eindelijk klaar en wees gerust de volgende blog zal ik korter proberen te houden. Om een beter beeld te krijgen van dit hele verhaal vind je op Facebook weer alle foto’s terug. Maar tot zover dus weer een update vanaf de andere kant van de wereld, we keep in touch!