The Out-back-packer

Dan zit je er ineens, The Outback. Een oprijlaan van 20km. De afstand vanaf daar naar de de snelweg van nog eens 25km. Daarna 85km richting Longreach, het dichtstbijzijnde plaatsje in de buurt. Mocht je wat suiker bij de buren willen lenen, dan moet je een afstand van 40km afleggen. Voor de rest hebben we hier geen mobiel bereik en is internet soms te ontvangen. Maar voordat ik hier aankwam had ik nog 2 weken aan de Sunshine Coast doorgebracht.

Winter komt eraan, dat merkte ik de laatste 2 weken wel. Van mooie dagen met zon, kon het net zoals in Nederland in 1 keer omslaan. De dagen van werken in de tuin werden dus afgewisseld met werkzaamheden op kantoor. Daarnaast zijn we zoals ik in mijn vorige blog al verkondigde naar Bowen geweest. De laatste huurders hadden het huis in een verschrikkelijke staat achtergelaten. We hebben in totaal 3 volle dagen in en rond het huis geklust/opgeruimd om het er weer fatsoenlijk eruit te laten zien. Omdat er die week nog mensen langs zouden komen om wat elektrische problemen te verhelpen is Shirley achtergebleven. Zij zou 30 april terugvliegen, precies de dag dat ik naar Longreach zou vertrekken. We hebben dus afscheid van elkaar genomen en daarna zijn Layla (die natuurlijk gezellig mee was), Danny en ik weer vertrokken richting Buderim.

In de laatste week zijn we nog een dagje wezen vissen met Layla en een zoon van Danny. Verder hadden we nog 2 Nederlanders over de vloer. Ik had namelijk al een tijdje contact met Jurre (voetbalde bij NSVV en is bevriend met Erik). Hij zocht een slaapplaats voor tijdens hun roadtrip richting Syndey, dus van het één kwam het ander. De 8 weken Sunshine Coast zijn voorbij gevlogen en het was tijd voor een nieuw avontuur. Dat avontuur ging op 30 april om 9.40uur van start, met mijn reis vanaf Brisbane naar Longreach.

Na een reis via Barceldine kwam ik na 2,5 uurtjes veilig aan. Daar stond John mij op te wachten en zijn we richting Denton Station vertrokken. Thuis ontmoeten ik zijn vrouw Fiona. Ook Beatrice, het kalfje zonder moeder, kwam gedag zeggen. Ze vonden haar een paar maanden geleden uitgehongerd naast haar overleden moeder. Sindsdien krijgt ze dus melkfles door ons gevoerd. De volgende dag zijn we s'morgens een vlucht gaan maken over de property van welgeteld 22.000 hectare. Hij bezit een 2-zits Cessna vliegtuigje die hij voornamelijk gebruikt voor de mustering (vee drijven). Vanuit de lucht besef nog beter hoe groot het wel niet is. Hij gaf mij voor de vlucht een map met daarin getekend hoe het land was ingedeeld in weien (9 in totaal). Verder kon je in die map de watertanks vinden. Dat was het belangrijkste voor mij, want ik zou meerdere keren per week een "water run" doen. John liet mij tijdens de vlucht zelf ook nog even sturen. Een te gekke ervaring om een Cessna door de lucht te mogen manoeuvreren. Na de vlucht mocht ik de 250 cc crossmotor uit proberen. Ik had nog nooit op een schakel motor/scooter in het verleden gereden, dus aan het begin was het zeker even wennen. Al gauw was dat ook verleden tijd en reed ik zonder problemen weg. Inmiddels 4 weken verder jaag ik elke kangoeroe het stuipen op het lijf. Ik heb wat beelden met mijn GoPro camera gemaakt en daarvan een klein filmpje gemaakt. Deze kan je onder de titel "Chasing wildlife in de outback" op YouTube terugvinden.

De dagen daarna zijn we begonnen met wat werkzaamheden die gepland stonden. Daarvan was er eentje om een pomp te plaatsen bij een dam. Dit deden we om zoveel mogelijk water vanuit de channels in de dam te pompen. Dat water zal dan vervolgens door de vele pijpleidingen in de watertanks eindigen. Want waar bij ons in Nederland water in overvloed is moeten ze hier heel zuinig aan doen. Wanneer een watertank of pijpleiding lekt kan dit catrosofale gevolgen hebben mocht je dit niet op tijd opmerken. De water runs en pompen controleren is dus enorm belangrijk hier. Verder hebben we veel fencen gerepareerd. Deze worden jaarlijks door de vele kangoeroes kapot gesprongen. Een ware plaag en kostenpost voor de farmers hier.

Ook ging al vrij snel de mustering van start. We hebben nu in totaal bijna 1200 koeien van een wei naar de yards gebracht. Via een "drafting" werd gekeken welke er verkocht konden worden. In totaal is nu 2/3 van de koeien verkocht aan de Meat Works of Sale yards in Longreach. Normaal gesproken start de verkoop pas ergens in Juli. Alleen door de extreme droogte die hier de afgelopen tijd heerst kan er niet langer meer gewacht worden. Er is namelijk niet genoeg gras meer voor de aantal koeien die ze op dit moment hadden staan. Wat ik bijna niet kon geloven, maar ik op papier voorgeschoteld kreeg is dat het voor het laatst in Maart had geregend. Welgeteld 7mm was er toen gevallen. De bui daarvoor was in November en was 18mm. De 5 minuten regen van afgelopen week was voor mij iets bijzonders, maar was alleen goed voor de stof op de grond zoals ze hier zeggen. De temperatuur is voor de tijd van het jaar ook extreem hoog. Elke dag geeft de meter temperaturen van boven de 30graden aan. Van een winter kan je dus voorlopig nog niet spreken.

In de afgelopen weekenden hebben we niet op de farm doorgebracht. Zo mocht ik in 1 van de weekenden een bezoek brengen aan het Qantas museum. John en Fiona hadden dit voor mij geregeld. Tijdens de tour mocht ik over de vleugel van een Boeing 747 lopen. Het idee om dit voor mensen mogelijk te maken kwam van John zelf. Hij heeft jaren naast de cattle station ook meegeholpen bij het Qantas museum als bestuurslid. Naast de 747 stond er ook nog een Boeing 707, de eerste die ooit zelf werd gebouwd door Qantas. De laatste eigenaar was een lid van de Saudi Royal Family. Van binnen is de 707 helemaal omgebouwd tot een klein paleis. Toen het toestel nog in gebruik was zat het toestel vol met goud. Dit kon je door de vele foto's die in het toestel hingen terug zien. Na de tour kon jezelf nog een kijkje nemen in het museum zelf.

Zoals ik al eerder aangaf is droogte een enorm probleem hier. Naast de cattle stations zijn ook andere agrarische bedrijven hierdoor in moeilijkheden gekomen. De regering had om die reden een gratis country concert georganiseerd. Dit om de droogte even te vergeten en met elkaar een mooie avond te hebben. In het Longreach Concertgebouw kwamen Adam Harvey en Troy Casser-Daley optreden. Ik kende ze allebei niet, maar aan het publiek te zien waren het grote sterren. Naast het concert hebben we ook nog de afgelopen weekenden 2 country shows bezocht. Wat je kan vergelijken met een kermis + de paardenmarkt in Numansdorp in één.

Omdat ik aan het einde van de maand hier klaar zou zijn moest er naar een vervolg gekeken worden. Dat is uiteindelijk gelukt en ik zal naar een Cattle Station 500 km ten noorden van Denton vertrekken, genaamd Rothbury (30.000 hectare). De eigenaar is Nicholas, die John en Fiona van hun tijd in Julia Creek kennen. Nicholas heeft naast Rothbury Station ook nog Strangford Station (30.000hectare, onze buren hier bij Denton Station). Hij komt mij morgen ophalen en dan zullen we eerst nog een week hier musteren. Ik verblijf na aller waarschijnlijkheid 3,5 maand daar. Dus haal ik gemakkelijk mijn 88 dagen Rural work voor mijn 2nd year visa. Daarnaast heb ik dan ook een lekker zakcentje bij elkaar gespaard. Vanaf dan gaat het reizen pas echt beginnen.

Dit verslag is iets groter dan ik had van te voren had gepland, maar voorlopig zal ik geen blog meer kunnen plaatsen. In het noorden heb ik namelijk geen internet tot mijn beschikking. Ik ga dus nog erger het Outback leven meemaken. Mocht ik een keer in het weekend een stadje in buurt bezoeken waar toevallig een internetcafe aanwezig is, dan proberen ik nog wat foto's te uploaden. Op dit moment hebben we de snelheid van een 56k modem, dus is het uploaden van foto's niet doen. Maar voor de rest is het leven hier geweldig, dus daar ga ik de komende maanden nog maar even volop van genieten.

See ya!